Einstein'ın Düşleri

Sessizce bekliyorlar beklemesine ama içlerinde öfke fokurduyor. Ölçülmemesi gerekenin ölçülüşüne bakmak zorundalar çünkü. Dakikaların ve yılların tamı tamına geçişine bakmak zorundalar çünkü. Kendi mucitliklerinin ve cüretkârlıklarının tuzağına düşmüşler. Bedeliyse yaşamları.

Yatağında oturuyor, banyoda akan suyu dinliyor, kafasından hariç bir yerlerde bir şeylerin gerçekten var olup olmadığını düşünüyor.

Her türlü olay dizisi için aynısı geçerli çünkü bu dünyada zaman, bir duyu.

Zamanın görme veya tat alma misali bir duyu olduğu bir dünyada bir sahneler dizisi, gözlemcinin geçmiş tarihine bağlı olarak hızlı ya da yavaş, bulanık veya net, tatlı veya tuzlu, nedensel veya nedensiz, düzenli ya da gelişigüzel olabilir. Amthausgasse’de filozoflar zamanın gerçekte insan algısı dışında var olup olmadığını tartışıyorlar. Kim bir olayın hızlı mı yavaş mı, nedensel mi ya da nedensiz mi, geçmişte mi yoksa gelecekte mi yaşandığını söyleyebilir? Herhangi bir olayın olduğunu kim söyleyebilir hatta? Filozoflar gözleri yarı kapalı oturuyor, zaman estetiklerini kıyaslıyorlar.

Bu dünyanın trajedisi, ister ıstırap, ister neşe zamanına sıkışıp kalmış olsun, hiç kimsenin mutlu olmaması. Bu dünyanın trajedisi, herkesin yalnız olması… Geçmişteki bir yaşam bugünle, şimdiyle paylaşılamıyor çünkü. Zamana sıkışıp kalan herkes, tek başına sıkışıp kalıyor.

Aksak zamanlı bir dünyada kim daha iyi yaşar? Geleceği görüp sadece tek bir hayatı yaşayanlar mı? Yoksa geleceği görmeyip hayatı yaşamayı bekleyenler mi? Yoksa geleceği reddedip iki ayrı hayatı yaşayanlar mı?

Böylesi içine kapanık, böylesi münzevi bir insanda yakınlaşma arzusu tuhaf geliyor gözüne.

Geçmişteki makamlarının ne önemi var? Tek günlük dünyada herkes eşit.

Nedensellikten yoksun bu dünyada biliminsanları çaresiz… Öngörüleri songörüye dönüşüyor... Denklemleri ispatlara, mantıkları mantıksızlığa dönüşüyor. Pervasızlaşıyor ve zarı sallamadan duramayan kumarbazlar misali habire mırıldanıyorlar… Rasyonel olduklarından değil, kozmos irrasyonel olduğundan maskaraya dönüyorlar. Ya da belki kozmos irrasyonel değil, kendileri rasyonel olduklarından… Nedensellikten yoksun bir dünyada kim şu, şudur diyebilir?

Burası sarf edilen her sözün tam sarf edildiği ana ait olduğu, atılan her bakışın sadece tek anlam taşıdığı, her bir temasın ne geçmişi ne de geleceğinin bulunduğu, her öpücüğün ana ait olduğu bir dünya…

Zamanın bir çember olduğu bu dünyada her el sıkış, her öpücük, her doğum, her kelime tamı tamına aynıyla yinelenecek. İki arkadaşın dostluklarının bittiği her dakika da, bir ailenin para yüzünden dağıldığı her an da, çiftler arasındaki kavgalarda sarf edilen her kırıcı laf da, üstlerin kıskançlığı yüzünden esirgenen her fırsat da, tutulmayan her söz de...