Ermiş'in Bahçesi

Ve kalbinde bir eve dönüş vardı.

“Devlet adamları tilki, filozofları hokkabaz ve sanatları yama ve taklit sanatından ibaret olan bir ulusa acıyın”

Ben çiçeksiz meyvesiz bir ağaç olmak isterdim,

Çünkü bolluğun acısı kısırlıktan daha acıdır.

Ve yolunu bin kere kaybedenin ancak eve dönüşü kutlanır

Devlet adamları tilki, filozofları hokkabaz ve sanatları yama ve taklit sanatından ibaret olan bir ulusa acıyın

Size susmayı değil ancak sakin sesli bir şarkıyı öğretiyorum

Yolunuzda şarkılar söyleyerek yürüyün, ancak her şarkınız kısa olsun, çünkü insan yüreğinde yaşayacak olanlar, sadece dudaklarda tez sönen şarkılardır.

Bunun yerine onun, tüm tapan, seven ve sevilenlerle birlikte, daha büyük bir ışığa doğan ışık, bir mum gibi, kalbini rüzgâra yükseltmek için bir manastırda tütsü yerine yüreğini yakan ruhunu yoran bir rahibe olmasını dilerdim.

son saatlerimiz gelene ve mutlak Yüce benliğe kavuşana kadar ezik değil cesur, geniş ve sınırsız olalım.

Uçurumun eşiğine bile sürüklese güzelliği izlemek, o kanatlı ve sen kanatsız olsan da ve o uçurumun eşiğinden öteye de geçse, onu takip et, çünkü güzellik olmayan yerde hiçbir şey olmaz.