Het eerste boek van de Dīgha Nikāya, de Verzameling van de Lange Verhandelingen van de Boeddha, verzamelt 17 sutta ´s die niet passen in de typische indeling van verhandelingen, maar zijn groeperingen die eeuwen later tot stand zijn gekomen om als een andere canonieke verzameling te worden geclassificeerd. Terwijl de sutta ´s van de canonieke verzamelingen: Saṁyutta, Majjhima en Anguttara Nikayas, tot doel hebben het woord, de leer en het onderricht van de Boeddha uit te leggen en tevens enkele omstandige gegevens te verstrekken, is dit boek daarentegen een heterogene compilatie van diatribes tegen de verschillende geloven die botsten met het beginnende boeddhisme. Diatribe, of debat, is de benaming voor een kort ethisch betoog, meer bepaald van het type dat door de cynische en stoïcijnse filosofen werd gecomponeerd. Deze populaire morele lezingen hadden vaak een polemische toon, gericht tegen individuen of sociale groepen. In dit geval laten ze geen enkele gemeenschap, geloof, overtuiging of religie van die tijd onaangeroerd. Dit boek lijkt te zijn samengesteld om te worden gegeven aan boeddhistische missionarissen om te worden gebruikt als handleiding voor debat tegen andere religies om zo volgelingen te winnen. Dit is de toon van de meeste van de eerste dertien verhandelingen. Noch mythomanie, noch millagerie, waar het Indiase publiek altijd zo dol op is geweest, wordt geminacht. Als we hun structuur bestuderen, zien we onmiddellijk dat ze volledig vreemd zijn aan de canonieke en dat hun inhoud over het algemeen bestaat uit een aanklacht tegen een religieuze groepering, gevolgd door een reeks korte plakken van canonieke sutta ´s die zonder veel criterium zijn geselecteerd..
