Қазақ солдаты

«Жаман дос — көлеңке» деп әлдекім дұрыс айтқан ғой деймін. Мен өксіп жылап келе жатсам, көлеңкем өзімді мазақтап, жеңімен көзін сүртеді. Мүмкін, мен де соны істеген болармын...

Сөйлей бастасақ тық-тық жөтеліп, қиналып қалам.

Әдейі Гришиннің қобалжуын күшейте түсейін дегендей, поезд тоқтай қалған жерлерде боран тереземізге ұйпалақтай соғылып, гу-гу етеді.

қазақ даласын үздіксіз соғып тұратын жел-борандай сөйлейді.