တိတ်ဆိတ်တဲ့ဆောငျးရာသီရဲ့နေ့တွင်, စောစောတစ်နှစ် 1564 ခုနှစ်, ပဲမိမိတစ်ဆယ့်ခြောက်မွေးနေ့လွန်ခဲ့သောငယ်ရွယ် သူသည်မိမိအပျော်ရွှင်စိုးရိမ်ခြင်းမရှိသောကလေးဘဝသုံးစွဲခြင်း, ပဲရစ်မြို့အဘို့စတင်ရာချစ်လှစွာသောဟောင်း ထားခဲ့တယ်။ မိမိအမြင့်မြတ်သောအဖေနှင့်သူ၏နူးညံ့သိမ်မွေ့မိခင်နှစ်ဦးစလုံးဟာတိုင်းပြည်ကိုကျော်သုတ်သင်ခဲ့တဲ့ကြောက်မက်ဘွယ်သောအဖျားအားဖြင့်သူ့ထံမှယူခဲ့မတိုင်မီတစ်လထက်လျော့နည်းနှင့် သူတို့ရဲ့သာကလေးကသူ့ဦးလေးပု က မှလွဲ. ကမ္ဘာပေါ်မှာတစ်ဦးဆွေမျိုးမပါဘဲကျန်ရစ်ခဲ့သည် သူအမည်ရှိတော်မူသောအပြီး မိမိအဝမ်းနည်းဖွယ်အနေအထားသူ၏ဘထွေးပြောပြစာတစ်စောင်နှင့်အတူပဲရစ်သွားပြီခဲ့သောတမန်ပြန်လာနိုင်မတိုင်မီငွီးငှေ့ဖှယျခရီးသွား၏ထိုနေ့ရက်ကာလ၌ကအထီးကျန်လူကလေးတစ်ဦးငြီးငွေ့အချိန်သလိုပဲ။ အရှည်မှာသူ့ကိုပဲရစ်မှချက်ချင်းလာနှင့်သူ၏ညီတူညီမျှအထီးကျန်ဘထွေးတစ်ဦးသားဖြစ်ရမညျတစ်ဦးကြင်ကြင်နာနာသတင်းစကားကိုဆောင်ခဲ့တဖန် လာ. အခါ, နာခံအတွက်အချိန်မဆုံးရှုံးခဲ့ရသည်။
