In Elizabeth Strouts alom geprezen roman ‘Ik heet Lucy Barton’ roddelen Lucy en haar moeder in het ziekenhuis, bij wijze van toenaderingspoging, over de mensen uit hun dorp. De onsentimentele, diepmenselijke stem van Lucy kleurde hun herinneringen weemoedig en troostend tegelijk. In ‘Niets is onmogelijk’ resoneert deze stem opnieuw, een aantal jaren later, en komende mensen uit Lucy’s verleden nog een keer aan bod. Hele levens in al hun complexiteit worden voor heel even opgeroepen en met elkaar verbonden in negen indringende verhalen.
