Kayıtdışı Tarihimiz

Olay mahalline gelen Kubilay’ın müfrezesi irticaî gruba ateş açmış; ancak silâhlarında manevra mermisi bulunduğundan dolayı etkili olamamıştır. Bunu fırsat bilen Derviş Mehmed ise, “Bakın bana mermi işlemiyor” diyerek daha da cüretlenmiştir... Arbede arasında Kubilay, ağır bir şekilde yaralanmıştır... Derviş Mehmed, Şamdan Mehmed’le birlikte Kubilay’ın sığındığı Kazez Camii bahçesine girmiş, bahçede bitkin bir vaziyette bulunan Kubilay’ın başını gövdesinden ayırmış; yeşil bir bayrağın tepesine takmıştır.

Görüşmelerin bir yerinde Mustafa Kemal Paşa bir masanın üzerine fırladı: “Efendiler” diye bağırdı, “Saltanat bitmiştir. O kalkar mı, kalkmaz mı diyenler kelleleriyle oynuyorlar. Sizin vazifeniz kalkmış olan saltanatın formülünü bulmak. O kadar”. Formül beş dakikada bulunuverdi

Kendisi de bir “dilci” olan Atatürk dönemi Millî Eğitim bakanlarından Hasan Ali Yücel, bakanlığı dönemine ait bir anısını şöyle anlatıyor: “Bir gün hızlı dil devrimcilerinden biri geldi. Gün isimlerinin Türkçe olmamasını yüz kızartıcı bulduğunu belirterek dedi ki: ‘Salı dışındaki tüm gün isimleri Arapça ve Farsça’dır. Mesela, pazar, pazartesi, çarşamba, perşembe Farsça, cuma ve cumartesi ise Arapçadır. Ben bu mahzuru gidermek için yeni gün isimleri buldum.’ Önüme bir liste koydu ve ‘İşte’ dedi, ‘Türk günlerinin Türkçe isimleri.’ Listeye baktığımda hafakanlar bastı. Pazar gününün karşısına ‘gezgün’, pazartesinin karşısına ‘öngün’, salının karşısına ‘işgün’ yazmıştı. Bu listede çarşamba ‘güçgün”, perşembe ‘koşgün’, cuma ‘yorgün’, cumartesi ‘bitgün’ olmuştu. Şaşırdığımı görünce izahat vermeye başladı adam... Pazar gününe ‘gezgün’ demesinin sebebi tatil olmasındanmış, çünkü tatilde gezilir, eğlenilirmiş... Pazartesiye ‘öngün’ demesinin sebebi, haftanın ilk iş günü oluşuymuş... Salı ile çarşambaya ‘işgün’ ve güçgün’ demesinin sebebi ise, haftanın en yoğun ve zor günleri olmalarındanmış... Perşembeye ‘koşgün’ demesi, iş peşinde koşulmasından, cumaya ‘yorgün’ demesi dört gün çalışan insanın yorgunlaşmasından, cumartesiye ‘bitgün’ demesi hafta içi çalışmaktan çok yorulan bedenlerin bitkin düşmesindenmiş” (Günün birinde cumartesinin de resmî tatil olacağını adam nereden bilsin?).

Bu süre içinde Sultan II. Abdülhamid yirmi iki seneden beri iktidardadır ve mutlak hâkim durumundadır. Halk memnundur. Ülke tekrar “Tek Adam” yönetimine geçmiştir. Basın yeniden sansür edilmeye başlanmış, hürriyetler sınırlandırılmıştır.

Buna karşılık yiyecek sıkıntısı yoktur, okullaşma hızlanmıştır, rejim tümüyle kansız ve âdildir, bolluk bereket mevcuttur... Bu yüzden de halk Sultan Abdülhamid’i sevmekte, yönetiminden büyük ölçüde memnuniyet duymaktadır.

Cezayirli Mustafa Pehlivan, Yozgatlı Mustafa Pehlivan Çavuş ve Boyabatlı Hacı Mehmed Pehlivan

Artuk senün padişahluğun bize lazım değildür, biz Sultan Mustafa’yı isterüz

Bıyığını balta kesmez” yeniçeri ağalarına (generallerine) ispatlaması lâzımdı

Bunlardan II. Osman, Sultan İbrahim, III. Selim, IV. Mustafa, Sultan Abdülaziz tahtlarıyla birlikte hayatlarından da olmuşlardır.

Valiliğine döndü.

Buçuk Tepe Vak’ası, orduda ilk cunta hareketidir ve bir isyana dönüştüğü için de Osmanlı tarihinde “ilk askerî darbe” sayılmaktadır.

Darbeciler Edirne’nin doğusundaki bir tepeye çekildiler (Yeniçeri maaşına yarım akçe, yani o zamanki deyişle “buçuk akçe” zam yapıldığı için o tepe ondan sonra “Buçuk Tepe” olarak anıldı). Tahtına tekrar dönen Sultan II. Murad, Yeniçeri ağasını alaşağı edip falakaya yatırdı. Karizmasını yerle bir etti. Bu olay tarihimize “Buçuk Tepe Vak’ası” olarak geçti (1446). Buçuk Tepe Vak’ası, orduda ilk cunta hareketidir ve bir isyana dönüştüğü için de Osmanlı tarihinde “ilk askerî darbe” sayılmaktadır.

mensubunun hükümdarlık iddiasıyla ortaya çıkması ve isyan etmesi halinde tatbik edilirdi. Bu, Osmanlı Devleti’nde de câri olan İslâm hukukuna göre bir suçtu. Buna “bağy” (hurûc ale’s-sultan) denirdi. Haksız yere meşru hükûmete isyan edenlerin cezası dünyanın her yerinde ve her devirde idamdı.

Şehzade idamlarının ikinci çeşidinde ortada bir isyan yoktur. İşte şehzade idamlarının hukuka uygunluğu meselesi daha çok bu gibi durumlarda ortaya çıkmaktadır. Fitne çıkmasından korkulduğu hâllerde, bunun önüne geçmek maksadıyla hanedan mensuplarının öldürüldüğü görülmektedir. Osmanlı hukukçularının ekserisi bunu sa’y bi’l-fesad suçu çerçevesinde değerlendirmiş ve ta’zir suçlarının içinde mütalâa etmişlerdir. Bu, henüz suç işlemeyen ancak ileride işlemesi muhtemel ve mevhum olan kimselerin cezalandırılmasıdır