Andrzej Sapkowski

Spłacę, com winien — powiedział cicho. - Nie zaponmę. Może stanie się kiedyś tak, że ty będziesz potrzebowała pomocy. Oparcia. Ramienia. Krzyknij wtedy, krzyknij w noc. A ja przyjdę.

Aen Woedbeanna, "niewiasta z lasu".

Tak, jak w Dol Angra — spojrzała w jego ciemne oczy. - Znowu nilfgaardzki cesarz posłuży się wami, byście ludziom mąt na tyłach czynili mieczem a ogniem. A później cesarz mir z królami zawrze, a was wytłuką. W ogniu, który wzniecicie, sami zgorzejecie.

— Ogień oczyszcza. I hartuje. Trzeba przezeń przejść. Aenyel Fhael, ell'ea, sor'ca? Po waszemu: chrzest ognia.

Milczysz — powiedział Geralt. - A to znaczy, że Ciri miała rację. Że Codringher miał rację. Wszyscy mieli rację. Tylko ja, naiwny, anachroniczny

Wybaczam, Enid. Ale nie wiem, czy oni wybaczą.

Czego mam słuchać? - krzyknął wiedźmin i zająknął się nagle. - Ja jej przecież… Nie mogę jej przecież zostawić na pastwę losu. Ona jest zupełnie sama… Ona nie może być sama, Jaskier. Nie zrozumiesz tego. Nikt tego nie zrozumie, ale ja to wiem. Jeśli ona będzie samotna, stanie się z nią to samo co kiedyś… To, co kiedyś stało się ze mną… Nie zrozumiesz tego…

Zrodzi się mściciel z mojej krwi — zakrzyknęła w głos. - Zrodzi się ze skalanej Starszej Krwi niszczyciel

pomści mękę moją! Śmierć, śmierć i pomsta wam wszystkim i pokoleniom waszym!"

– Oszustów nie brakuje

Wiedźmin nie wątpił, że to kolejna zaczepka wobec sali.