Міхась Зарэцкі

Белы дзень чаду не любіць. Белы дзень жорстка зрывае пялёнкі з вачэй, паказвае свет, як ён ёсць. Раніцой знікаюць ночныя хварбы яскравасці і на іх месцы астаецца адна бледная хворая сінь. Раніцой - прапітае, прагарэлае сэрца абдаецца золкай цвярозасцю і сціскаецца ў холадзе белым.
І тады мокра садніць нутро.

А сам выкруціўся, сам буду жыць, бо хачу жыць і ўмею...

Трэба граць. Кошка і мышка