Marcellus Emants

Niet om onzentwil, maar omdat vader en moeder naar een aardig speelpopje verlangen, wordt een kind de levenstaak opgelegd.

Waarom zei ik ongevraagd: we hebben platen bekeken, als ik met een kennis soldaatjes had opgezet?

Zoo'n wezen zou je een beroerte op het lijf jagen! En dan moet je nog dankbaar zijn, dat je een kind hebt! Die jongen is mijn dood!

En zulk een armzalig wezen hunkerde naar vrouwen, zag ze dag en nacht voor zich, beschoude arbeid en studie slechts als vulsel voor ledige tijd! Was 't mogelijk slechter toegerust te zijn voor het levensdoel, waar de natuur heendrijft?

Vroolijkheid was er zeldzaam, omdat zoowel het begeeren als het verliezen met diepe melancholie gepaard gingen;

het fijne porcelein, kristal en damast blonk, als werd het nooit door een vette saus of een wijndroesem verontreinigd.

gaapte de toekomst me aan als zoo'n huis met dikke tapijten en zware gordijnen, waarin het daglicht verkwijnt, waarin elk geluid versmoort en waarin de verveling rondwaart als een benauwende, grijze damp.

Hoe vreemd 't mag schijnen, ik voelde meer genegenheid voor mijn poes dan voor mijn dochter.

Gelukkig kan alleen een domkop zijn; want het geluk bestaat uit twee tegenstrijdige elementen: de tevredenheid en het genot. Geniet en je mist de tevredenheid; wees tevreden en je mist het genot.

t Is waar, dat de huwelijksband een eerzuchtige man dikwijls in zijn bewegingen zal hinderen; maar daar staat tegenover, dat een al te groote vrijheid voor niemand deugt.’