Narratorka «Leonidów» byla niesmiala Emi. W “Geminidach” to Pi opowiada o dalszych, czesto dramatycznych przygodach i przezyciach grupy szesciorga przyjaciól (no, bez pzrzesady, w przypadku czesci tej grupy trudno mówic o przyjazni, to raczej pelne konfliktów obcowanie ze soba z koniecznosci). Pi ma w przeciwienstwie do Emi ognisty temperament, dziala szybko i impulsywnie. I zakochuje sie na zabój. Czytelnicy, którym w “Leonidach” przeszkadzal brak wyrazistego watku milosnego, tym razem sie nie zawioda! Zawioda sie natomiast ci, którzy oczekuja, ze w “Geminidach” wyjasnia sie pewne tajemnice i nareszcie bedzie wiadomo, o co chodzi, i kto tym wszystkim steruje. Oczywiscie, pewne rzeczy sie wyjasnia, ale tajemnice beda sie w “Geminidach” mnozyc! I bedzie coraz mroczniej i coraz niebezpieczniej, choc momentami takze pieknie i wzruszajaco. Rzadzace zyciem nastolatków zdarzenia nabiora rozpedu, podobnie jak w “Leonidach”, równiez i tutaj mniej wiecej od polowy ksiazki.
